stolicę. Mówił rozumnie jak zawsze, ale w Jerzym jego słowa budziły dziwny, dziki, niezrozumiały opór.<br>Przecież wierzył w to samo, tego samego chciał. Dlatego właśnie stawał przeciw dawnym towarzyszom boju. Nie wiedział, co to się dzieje, zdumiał się słysząc własny głos i słowa, jakimi przerwał sekundową ciszę, gdy Drobny nabierał oddechu dla jakiegoś "niech nam żyje".<br>- Wzniesiemy ten toast za w s z y s t k i c h patriotów, którzy gotowi są odbudowywać ojczyznę, niekoniecznie lewą ręką.<br>Jerzy stał z podniesionym kieliszkiem w dłoni. Nikły w swej przykusej, wyszabrowanej marynareczce, wystawiony na spojrzenia zdumione, ciekawe, wystraszone... Trzymał tylko kieliszek