krzesło nie może się przewrócić, silniej akcentujesz "grube" wyrazy. Przestajesz śpiewać, gdy słyszysz za drzwiami kroki gospodyni. Robisz miny. Patrząc na swoje odbicie, doznajesz wspaniałego uczucia, że widzisz siebie po raz pierwszy, że dopiero teraz zacząłeś istnieć. To sprawia, że - wiedząc, iż nigdy tego nie zrobisz- zastanawiasz się, czyby nie odepchnąć nogami krzesła. Wyobrażasz sobie barokowego aniołka na ścianie jednego z kościołów; aniołek ma twoją twarz.<br>Gospodyni zapukała do drzwi.<br>- Proszę pana, ja wychodzę. Proszę za dziesięć minut zgasić gaz... albo niech pan zmniejszy. Bigos się gotuje.<br>- Nie mam czasu.<br>- A co pan robi?<br>- Wieszam się.<br>- A jak pan będzie wychodził