zabawkę jaką trzeba by mu sporządzić. Coś wymyślimy.<br>- Takie dwuletnie dzieciaki już szczebioczą, a ten wciąż milczy.<br>- Do kogo ma mówić? Prawie stale jest sam. Jak ona go nazywa?<br>- Wołodieńka.<br>Przyglądały się chłopaczkowi, który wcale nie był chudy, miał pulchne rączki, pyzate liczko i mądre oczy. Przez uchylone okna nadleciał odgłos szybkich, dźwięcznych uderzeń w szynę.<br>- Dzwonią do roboty - powiedziała Jaśka.<br>- Już rąk i nóg nie czuję, Chrystusie Nazareński - westchnęła Ziuta i pociągnęła z flaszki.<br>- Zostaw ten &lt;orig&gt;odikałon&lt;/&gt;!... Bierz rękawice. Chodźmy.<br>- Spójrz tylko, jak schudłam! - powiedziała Ziuta. - Spadło tu ze mnie sześćdziesiąt kilo. Dosłownie połowę tego, co kiedyś ważyłam.<br>Obie podawały