się staram, a on nic. Słucha, ale nie odpowiada. Mówię, że jest mi ciężko, że nie mogę się skupić, że żyję jak w wacie, a życie przelatuje mi przez palce. A on na to, żebyśmy poszli do kina albo na piwo. Tak, jakbym starała się zawrócić mu w głowie, jakbym odgrywała rolę słodkiego, nieporadnego stworzenia. Nie masz pojęcia, jak mnie to drażni. Czuję się opuszczona, oszukana i biedna. <br><br>magda@nous.czyli.umysł<br>Nie możesz się dziwić. Też nie jestem pewien, o co ci chodzi. To, co mówisz, brzmi jak przygotowania do zwierzeń. Ale gdzie są te zwierzenia? Nie wiem, co ci dokucza