to sztukom pikantności, tym bardziej że Dumas zręcznie potrafił splątać intrygę polityczną z aferami miłosnymi.<br>Dobrze radził sobie także z cenzurą. Zyskiwał sympatię publiczności antymonarchicznymi, buntowniczymi deklaracjami - a mimo to udawało mu się unikać cenzuralnych cięć. Bowiem w sztukach historycznych, mimo że królowie są ich bohaterami tytułowymi, ciężar akcji i odium za niemoralne czyny spoczywa nie na nich, lecz na osobach z ich otoczenia, z dworu. Na przykład w Henri III et sa cour ukazał monarchę jako władcę wprawdzie słabego, lecz odznaczającego się szlachetnością; toteż wzbudza sympatię, a z biegiem akcji narasta jego królewski majestat. Antymonarchistyczne ostrze autor skierował przeciw zdradliwej