dalej na północ. Wpatrywanie się w lustro wody i obserwowanie rozchodzących się łagodnym łukiem fal znakomicie wyciszała we mnie wszelkie emocje spowodowanie nerwową bieganiną w szpitalu wojskowym. Mógłbym przesiadywać tam całymi godzinami nad brzegiem Sanu i wpatrywać się w toń rzeki, czas jednak biegł i ani się spostrzegłem kiedy do odjazdu pociągu pozostała jeszcze tylko godzina. <br>Po kupieniu biletu pozostało mi jeszcze pół godziny czasu. Poszedłem więc na kawę do położonej w pobliżu dworca kawiarenki. Ten malutki lokal mieścił się w piwnicy pewnego budynku. Znajdowały się w nim tylko trzy stojące obok siebie stoliki i niewielki bufet. Barmanka, gruba dziewczyna z