poznałem bliżej poetów baroku, Słowacki nabrał dla mnie zupełnie nowego uroku, nie mogę się go naczytać. Na każdym kroku poznaję porównania ("jak Akteon blady"), procedery, blaski i barwy, uroki i kaprysy barokowych twórców oktawy. To bogactwo aluzji i reminiscencji daje Słowackiemu gęstość pisma, której dawniej mogłem się tylko domyślać.<br>Ciągłe odnawianie się i aktualizowanie starych procederów i materii literackiej stanowi wewnętrzne życie literatury i właściwy przedmiot jej historii. Historia sztuk pięknych weszła już dawno na tę drogę. Jeżeli analizy formalne dzieł sztuki nie wydały dotąd nic nadzwyczajnego, przyczyną tego jest zapewne okoliczność, że w naszej epoce techniki i specjalizacji brali się