wszyscy partyjni to dorobkiewicze i karierowicze, ale nikt go nie słuchał. Po kilkunastu zebraniach doszedł do wniosku, że zaprasza się go nie po to, by słuchać jego zdania, usprawiedliwień, poglądów, tylko po to, by w gronie osób jednakowo myślących wylewać pomyje na otaczającą rzeczywistość. Wreszcie najpierw przestał notować i "dawać odpór", potem przestał słuchać, na koniec - przestał na takie zebrania chodzić wymawiając się brakiem czasu. <br>Wyjątkiem były spotkania reaktywowanego po prawie trzydziestu latach Towarzystwa Tatrzańskiego. Tam chodził chętnie, bo poza rutynową krytyką, skierowaną w stronę PTTK - z którą zresztą chętnie się godził, a nawet jako znawca problemu niejako dolewał oliwy do