za pomocą przewodnictwa przez skałę podłoża. Prowadzi to do powstania płatów zimnego lodu o wielkości rzędu od kilku milimetrów do kilku metrów (w zależności od zakresu zmian ciśnień). Rezultatem tego zjawiska jest przyleganie lodu do skały. Badania laboratoryjne wykazały, że siła tego przylegania, czyli adhezja, może być tak znaczna, iż odporność na rozrywanie sięga do 0,5 MPa (Röthlisberger, Iken, 1981). Tak silne przymarznięcie wystarcza, aby przesuwający się lód dokonywał ekstrakcji, czyli wyrywania (plucking), luźnych bloków.<br> Inny mechanizm zaproponowali H. Röthlisberger i A. Iken (1981). Idąc za sugestią L. Lliboutry'ego (1964), że nagły, znaczny wzrost ciśnienia wód podlodowcowych przesuwa szybko lodowiec