jedynej różnicy, to sytuacja o tyle się komplikuje, że trzeba najpierw (podobnie jak w poprzedniku twierdzenia (3)) ustalić zbiór alternatywnych - w stosunku do danego zdarzenia złożonego A A - przyczyn B . Dla uproszczenia przyjmijmy w naszym (bardzo zresztą prymitywnym) przypadku, że zbiór ten redukuje się do zdarzenia A . Wtedy:<gap>. Fakt, że odpowiednik kanonu jedynej różnicy ma w tym wypadku trzy warianty (wzory (16.1) - (16.3)), tłumaczy się tym, że w eksperymencie nie zachodzi zdarzenie złożone A A, to zaś z kolei następuje - w myśl tautologii rachunku funktorów: (uw)A = (uwA+uAw+uAwA) w jednym z trzech przypadków: A A lub A