widzenia, panie Karolu." i z moją walizeczką wyskoczyłem z autokaru. Szedłem wśród gęstniejącego już mroku przez zaciemnione, ciche miasto, słysząc za sobą milknący odgłos odjeżdżającej kolumny pojazdów. Nic w atmosferze grozy wiszącej nad miastem nie potwierdzało słuszności mojej decyzji. Pytałem też siebie samego, dlaczego wysiadłem i nie znajdywałem na to odpowiedzi. Nie wiedziałem, że mój krok przekreślił najprawdopodobniej moją karierę w polskiej sekcji BBC, w której Karol Pieńkowski pełnić miał z czasem jakieś ważne funkcje. Może i mnie przyszłoby, jak Józiowi Opieńskiemu, zwoływać naród doby wojennej i powojennej słowami "Tu mówi Londyn!". Mojej, niezrozumiałej dla mnie samego, decyzji nigdy jednak nie