zakładającą świeżą flanelę na maszynę do parzenia kawy. "He, he... żeby mu tylko po pysku nie dał..." Zakręcił kurek i podniósł szklankę do ust.<br>- Panie Roman...<br>Odwróciwszy się ujrzał pannę Helę, a raczej jej wargi, gładkie, czerwone, wilgotne i szklące się jak wiśnie po deszczu - wargi, które go zawsze napawały odrazą.<br>- Co takiego? - zapytał szorstko, odrywając szklankę od ust i patrząc spod nachmurzonego czoła &lt;page nr=201&gt;.<br>- Proszę mi dać wody. Nie, nie... - zaprzeczyła szybko słaniając główkę przekornie - ja chcę tę samą...<br>"Tę samą... cóż właściwie..." - przygryzł dolną wargę i podniósł brwi do góry - w pierwszej chwili chciał jej podać szklankę trzymaną w ręku