się w tę grę szczęśliwych możliwości, z otuchą, nadzieją, wiarą w dobry przypadek, uśmiech Opatrzności, który rozjaśnia wszelkie kataklizmy i wojny. Palec boży ze zgrabnym lakierowanym paznokciem wędrował po rejestrze. Na koniec żołnierka spojrzała w milczeniu na Zosię, która poczuła się tak, jakby los zakpił z niej bezlitośnie. Zarazem nabrała odrazy do urzędniczki w szykownym mundurze, do jej twarzy ze szminką na wargach i pudrem na policzkach, do jej zadbanej fryzury i wypielęgnowanych rąk z perłowymi paznokciami. Wyszła nie podziękowawszy ni słowem. Miała ochotę wczepić się tamtej we włosy i potargać wyfiokowany łeb. Gdy ochłonęła po wyjściu ze sztabu, zrobiło się