sobą, aż nagle owiał mnie duch pijackiego buntu. Przecież nie spędzę reszty życia w tej dziurze, przy boku starej kobiety! Muszę się stąd wydostać za pomocą złotych monet i to zaraz, jutro, bo tu nie mogę liczyć na żadną przyszłość! Zanim sobie uświadomiłem, że nie czeka mnie żadna przyszłość, w odruchu buntu padłem na tapczan. Z anielską cierpliwością Melania rozebrała mnie i przykryła kołdrą. Później gdzieś znikła, a ja obudziłem się w środku nocy z drewnianymi ustami. Wyczuwałem pod grzbietem lekki pagórek materaca. Leżąc na złocie zobaczyłem nagle uśmiechniętą ironicznie twarz ojca. Mogłem sobie wyobrazić, co by mi powiedział, gdyby się