charakteru, które najlepiej może określiłyby tak zresztą rozległe pojęcia, jak egoizm, egocentryzm. Nie twierdzę, że tak być musi, bo to byłoby nonsensem, lecz zdaje mi się, że tak bywa często. Jest w tym jakiś złośliwy paradoks, że postawa poznawcza wynikająca z zainteresowania istnieniem, przerzucając je w sferę układów pojęciowych, jednocześnie odsuwa niejako poznającego od samego istnienia, chociaż nie - odsuwa - to nie jest trafne, słuszniej można by powiedzieć, że ta postawa wynosi ponad istnienie, może nie niszcząc, lecz na pewno rozluźniając elementarne więzy łączące człowieka z ludźmi. Jednostki obdarzone silnym instynktem społecznym skłonne są rzeczywistość zamkniętych klasztorów traktować jako egzystencję jałową, pustą