poklepał Alka po ramieniu: - Trzymaj się, stary.<br>Jak cień wśliznął się pomiędzy krzaki. Zaszeleściły liście, gałązka trzasnęła przy ziemi cienko. I znów była cisza.<br>Alek nie ruszał się, Szretter objął go przez plecy. Poczuł, że tamten dygoce.<br>- Jak? Chcesz jeszcze rzygać? Alek niewyraźnie coś mruknął. - Nie chcesz?<br>- Nie.<br>Wyprostował się odsuwając tym ruchem ramię Jurka. Przez chwilę stał ze zwieszoną głową, wreszcie odetchnął głęboko, całkiem po dziecinnemu, w taki sposób, w jaki po męczącym płaczu zwykły chwytać oddech dzieci. Potem chustką począł wycierać usta.<br>Szretter przyglądał mu się w milczeniu. Sylwetka Alka rysowała się obok nikła, zagubiona w ciemnościach. Wolno i