patrzy spod futrzanych czak, nad którymi kołyszą się <br>białe kity, w tę stronę, gdzie na pagórku, nad którym <br>łopoczą sztandary Albanii, stoję - ja! <br><br>Wrażenie, które robiły nie tylko na moich słuchaczach, <br>ale nawet i na mnie owe "wierne pułki", musiało <br>być ogromne, gdyż pamiętam dobrze, że ledwie śmieli <br>oddychać i odsuwali się ode mnie z szacunkiem, ja sama <br>zaś czułam, że rosnę i poważnieję, że <br>góruję głową nad wszystkimi, że bije ode mnie <br>blask majestatu!... <br><br>I właśnie w jednej z tak uroczystych chwil usłyszałam <br>tuż obok siebie ów dziwny dźwięk. <br><br>Nie chciałam niemal wierzyć własnym uszom. <br><br>Ale - nie ulegało wątpliwości: Adela