lekarze musieli pełnić swoje obowiązki w szpitalach, a Weronika była na to za stara. W domu moich rodziców prowadziła gospodarstwo i wychowywała mnie od dziecka. Uważaliśmy ją za domownika. Moja pierwsza żona nie chciała trzymać jej u siebie, ale gdy umarła, a właściwie zginęła w katastrofie kolejowej, odszukałem Weronikę, która odtąd prowadziła mi dom. Miała już chyba ponad osiemdziesiątkę, ale była bardzo sprawna, tyle tylko, że cierpiała na zanik pamięci. Widocznie zapomniała o dacie mego przyjazdu.<br>Zajmuję niedużą willę na Żoliborzu. Sypialnię z łazienką na piętrze odstąpiłem Kirze, a sam przeniosłem się na dół. Pierwotnie miałem zamiar wystarać się dla niej