prawdziwych górach". Ale na odludziu. Stąd bieda. Słuchałem, mało się odzywając. Wkrótce zamilkł. Odwracał tylko od czasu do czasu głowę w moją stronę, tak jak w pociągu.<br>- Dobrze tu? Co? - pytał. - Oddycha się na koniec. - Rzeczywiście - przytakiwałem. - Kąpiel dla płuc! - O, jak pięknie pan to wyraził! Kąpiel dla płuc!<br>I odtąd co jakiś czas powtarzał to. W ten sposób przesiedzieliśmy ze dwie godziny. O siódmej poczęliśmy schodzić. Okazało się, że przed widowiskiem mamy jeszcze zjeść kolację. W jadalni trafiliśmy na moment wspólnej modlitwy przed posiłkiem. Potem ksiądz Piolanti wszystkim się zajął. Postawił przede mną blaszany talerz pełen makaronu pomieszanego z groszkiem