dzieje. Świece, modlitwa o pogodę ducha - wszystko to wprawiało mnie w nastrój powagi i zdumienia. Nie wierzyłem własnym uszom, kiedy ludzie opowiadali o sobie. O tym, jak pili i jakie straszne były tego skutki. W każdej wypowiedzi odnajdywałem siebie, utożsamiałem się ze wszystkim, co mówią. Wtedy nie miałem jeszcze tyle odwagi, żeby się odezwać, coś ściskało mnie za gardło, coś powodowało przyspieszone bicie serca. Z trudem powstrzymywałem napływające do oczu łzy.<br>Wierzyłem w to, co mówią, ale nie mogłem zrozumieć, skąd biorą siłę, żeby przyznać się do swoich błędów, a nawet upodlenia spowodowanego nadmiernym piciem.<br>Po zakończeniu mitingu chłopaki zauważyli, że