Dociera ono w głąb atmosfery na odległość ok. 25 km od powierzchni Ziemi i dlatego w przybliżeniu na tej wysokości następuje stosunkowo największa koncentracja ozonu. Zderzenia cząsteczek i atomów tlenu (O2 i O) oraz udział jeszcze innych cząsteczek prowadzi do powstania trójatomowej cząsteczki tlenu, ozonu (O3).<br> Ozon w atmosferze nie odznacza się dużą trwałością. Ma zdolność silnego pochłaniania promieniowania nadfioletowego, nawet o większej długości fali, wynoszącej od 220 do 290 nm, a więc takiego, które dociera jeszcze bliżej powierzchni Ziemi, niż promieniowanie, które jest przyczyną rozpadu tlenu dwuatomowego na pojedyncze atomy. Pod wpływem tego promieniowania ozon rozpada się na dwuatomową cząsteczkę tlenu