Nie wiem. Nie pytałam go o to.<br>Szum narastał. Krople deszczu zaczęły uderzać w liście.<br>- Chodźmy do namiotów. Prędzej, bo zmokniemy - chwyciłem Zenobię za łokcie.<br>Ku mojemu zdumieniu dziewczyna ani drgnęła. Jak gdyby nic jej nie obchodziła ulewa.<br>- No, chodźmy. Zmokniemy - powtórzyłem.<br>- Cicho - burknęła. I stała dalej nieruchomo, nasłuchując. Ulewa ogarnęła nas nagle, zalewając potokami wody.<br>W jednej chwili byliśmy zmoknięci. Mój sweter nasiąknął wilgocią jak gąbka, płaszcz Zenobii stał się śliski jak skóra węża. Zenobia nie miała nic na głowie. Ani chustki, ani kaptura. Jej włosy zamieniły się w ociekające wodą strąki. A ona wciąż stała w potokach deszczu i