kwiaty nadbrzeżne", a wśród nich "nas wszystkich, darzących Panią uczuciem prawdziwej przyjaźni"...<br><br>Jeszcze ostatnie uściski, westchnienia, spojrzenia, łzy, okrzyki pożegnania... W oczach Jadwigi pod mokrą zasłoną wzruszenia czai się radość: oto otwiera się nowy rozdział życia! Jaką wypełni go treścią?...<br><br>Wszystko przed nią - nieznane, niewiadome, ale nie odczuwa lęku, przeciwnie, ogarnia ją przyjemne podniecenie, przebija ono w tonie, choć słowa: "Będę bardzo tęsknić, ogromnie żal mi Was opuszczać", starają się zaprzeczać kipiącej w niej radości. Nazajutrz pani Eliza OrzeszkowałNahorska zamelduje krótkim listem wysłanym do profesorostwa Baudouin de Courtenay: "Jadzia wczoraj odjechała do Krakowa. Kochaną tę dziewczynę łaskawym względom Szanownych Państwa polecam