tylko na szary bruk, i odeszła. Odchodzili stamtąd tacy cisi, zawstydzeni tym, że w ogóle są, i przepraszali za to, że trzeba o nich <page nr=30> pamiętać, po prostu sobie poszli, wypłoszeni tym tańcem, wszyscy, których pamiętam, i ci, których nie pamiętam i nie widziałam, chociaż umierali tuż obok mnie. Stałam taka ogłupiała, i nie wiedziałam, co ze sobą zrobić, i nagle zobaczyłam tę dziewczynę z czarnymi włosami, tę, która tańczyła wcześniej, z kolczykiem w pępku. Zobaczyłam ją znowu, a ona stała ciągle w tym samym kręgu tancerzy, i ręce miała opuszczone, i palce rozpostarte, i patrzyła na mnie, i płakała, a łzy