zwariowanych słów:<br>-- Śrutem... śrutem!... Sam los tęgo chce... Mówił, że Etyka lekarska?!... Śrutem... a gdzież jej miłość? I ta niby prawda w oczach?...<br>Potem wykrzyknął na cały głos i echo powtórzyło jego słowa z lubieżną usłużnością:<br>- kobieta bez jajników nie potrafi kochać!<br>Właśnie takie zachowanie Widmara, ten koszmar niewidzialnych, lecz ogłuszających ruchów i miażdżących swym odgłosem słów okazał się w stosunku do krawca jedynie galwanizujący. Skoczył natychmiast jak gdyby po zastrzyku ożywczego eliksiru. Stał na stopniach i gwałtownie w ciemnościach poruszał rękami, wyrażając kolejno rozpacz i błaganie o litość. Było to wprost jakieś cudowne zmartwychwstanie na schodach. Nawet szept jego przestał