znajdujący się człowiek mógł mieć złudzenie zerwania więzów przytwierdzających go do ziemi, do realiów świata. Jeśli w poezji romantycznej bohater ukazany na tle przestrzeni jawił się jeszcze często jako mało znacząca drobina w bezmiarze, to w dramacie związany z tym niedosyt i rozpacz egzystencji zyskiwały monumentalny wymiar: stając pośród nieskończonego ogromu, człowiek romantyczny mógł czuć się przenikliwym partnerem natury i Boga, przez władcze sprawdzanie własnej duchowej mocy poszukującym swej tożsamości.<br>By znaleźć się sam na sam z tajemnicą istnienia i z Bogiem, człowiek musi wyobcować się od świata. Dosłownie i w myśli. W dramacie romantycznym taką izolację zapewniają paradoksalnie dwie skrajności