posługiwałem mu, niosąc w procesji alejami parku jego mitrę, bo przezornie i przebiegle wymieniłem na nią ciężki złocony pastorał, który musiał w upale dźwigać Obi,<br>i to on, arcybiskup, udzielił mi sakramentu bierzmowania: kiedy dotykał palcami mojej twarzy, szepnąłem wybrane imię - Franciszek, a było to imię nie tylko mojego dziada, ojca mojego ojca, obywatela Czortkowa, rolnika i kupca w jednej osobie, ojca dziesięciorga dzieci, Franciszka Piotrowskiego, syna Dominika, a wnuka Macieja, lecz także naszego katechety, księdza Franciszka Tomasika, którego kochałem i podziwiałem jak własnego ojca (a nie wiedziałem o nim wtedy nawet tego, czy żyje),<br>i dlatego wyśliznąłem się z sypialni