z daleka i ostrożnie. Mówi o ręce kelnera, która &lt;q&gt;"napadła go w ciszy", o ręce ambasadora, która całkiem niespodziewanie wyprowadza na pełne morze, gdzie "piany tryskające, wiatr, burza, rozorane wody (...) pełny szum i pełny szał"&lt;/&gt;. Dalej o Beethovenie, Leonie Bloy, Raskolnikowie, a także o obrzydliwości ciała jedzącego i grozie ciała okaleczonego.<br>Wreszcie o tym, że &lt;q&gt;"mówi się, co ślina na język przyniesie"&lt;/&gt; i że cała prawda o ręce nie została wypowiedziana. &lt;q&gt;"Gdzie ona może być w tej chwili? - pyta Gombrowicz w zakończeniu - (...) coraz bardziej staje się zaborcza... i już sam nie wiem, co by mogło zahamować ją tam, na peryferii... gdzie