dramatu. Jest retoryczną konkluzją tego, co obejrzeliśmy. Naczynie<br>stłuczone. Jego wnętrze otwarte na zewnątrz. Nie ma żywiołów. Widzimy<br>wystygłą resztkę spektaklu. Wewnątrz, pośród pękniętego szkła, kolista<br>tarcza kojarzy się z ikonografią śmierci. Jest aż nadto podobna do<br>osławionych pośmiertnych przestrzeni. Są one opisywane jako tunel<br>światła w relacjach osób, które okazjonalnie lub umyślnie doświadczały<br>stanów około śmierci, określanych nieco wieloznacznie jako śmierć<br>kliniczna. W czterdziestym obrazie Mądrości dawnych filozofów... jest to<br>spiralny układ obłoków. Koncentryczny, rozwijający się w głąb, jakby<br>zapożyczony ze znanego obrazu Hieronima Boscha, gdzie jest<br>nieskończenie długim, eterycznym korytarzem, którym dusze zmarłych idą<br>do raju. Wyzwolone z cielesnego