ludności na rzecz państwa jako dobro wspólne. Uszczuplanie tego dobra przez immunitet natrafiało więc na trudny do przezwyciężenia opór, gdyż sprzeciw bezpośrednio poszkodowanego dostojnika znajdował przychylny oddźwięk w szerokich kręgach grupy rządzącej. Aby ominąć tę przeszkodę, władcy dwunastowiecznej Polski znaleźli formułę strawną dla wszystkich. Tam, gdzie z jakichś przyczyn likwidowano okręg grodowy, panujący przekazywał biskupom nie ludzi książęcych z ziemią i daninami, ale urzędnicze obowiązki i dochody przysługujące kasztelanom. W odróżnieniu jednak od dostojników świeckich, biskupstwo otrzymywało tę urzędniczą władzę na zawsze i krok za krokiem poszerzało jej rzeczowy zakres, wskutek czego biskupia kasztelania stawała się władztwem gruntowym. W XII, a