rano zostałem przyjęty i przez księdza de Vos, i przez monsignora Rigaud, ucieszył się. A kiedy w paru słowach zdałem relację z rozmów, kazał mi zaraz przyjść. Znowu więc taksówka. Przebijanie się corsem Wiktora Emanuela przez samochodowe zatory. Wreszcie szeroka via della Conciliazione. Ukochana moja kopuła nad Św. Piotrem, dzwon-olbrzym, dzwoniący ciszą. Objazd pod murami watykańskimi. Służący w paski. A na koniec szeroko otwarte ramiona Campillego. Powinszowania i uściski.<br>- Ci siamo! Bravo! - Campilli klepał mnie po ramieniu. Te l'ho fatta.<br>-A więc: "Jesteśmy u celu! Brawo! Masz sprawę załatwioną!" Oczy mu błyszczały. Przygładził, szeroko rozstawiwszy palce, całą ręką szpakowate, bujne