widocznie Tadeusz dostrzegł już to wcześniej. <br>- Panie Jarku - zaczęła. - Nigdy nie byłam piękna, a teraz wydaje mi się, że jestem raczej brzydka... Ta cegielnia postarzyła mnie o co najmniej dziesięć lat...<br>- Pani jest piękna od wewnątrz, inne kobiety przy pani to mdłe porcelanowe lalki... <br>Ewelina jeszcze raz spojrzała w te olbrzymie niebieskie oczy i powiedziała twardo:<br>- W takim razie musi się pan przeprowadzić natychmiast! Proszę iść po swoje rzeczy!<br>Kasiński potulnie poszedł na górę, a Ewelina usiadła na krześle, bo nagle nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Kiedy Tadeusz wrócił z lasu, opowiedziała mu, co się stało, pomijając oczywiście retoryczne pytanie pana Jarka