mnie, okrąża stołek z miednicą, bierze mnie pod ramię - wyobraź sobie, ten pan przyjechał aż stamtąd, zupełny dzikus, pamiętasz, to cudowne, pisali w gazetach, słuchaj; mam myśl, a ja już dalej nie słyszę ani słowa, on się odwrócił do nas, wyciera dłonie ręcznikiem.<br>Spotkałem się oczami z jego twarzą, w olśniewającej sekundzie rozpoznanie przebija się przez długie lata niepamięci, przez ciemny mur lat wojennych, przez chaotyczne obrazy wrześniowych bitew, i jeszcze głębiej wstecz do uniwersyteckiego instytutu biologii, do posępnej sali wypełnionej akwariami, ciężkim sztucznym światłem, odorem chemii i wodorostów, ta sama twarz, wyłoniona z głębi czasu, przywrócona młodości, nie, jeszcze młodsza