wysokość otwartego okna. Mój wagon jest jednym z ostatnich. Właśnie wybiega na peron otyła Bawarka, a ja resztką sił wypycham worek za okno. Pada ciężko i pęka, zawartość rozsypuje się pod nogi kobieciny, która wystraszona zaczyna się cofać. Krzyczę:<br>- &lt;foreign&gt;C'est pour vous, citoyenne, pour vous et vos enfants!&lt;/&gt;<br>Na co ona odkrzykuje:<br>- &lt;foreign&gt;Verfluchte polnische Schweinerei!&lt;/&gt;<br>I jeszcze woła, i wymachuje, wytykając mnie palcem, a zawiadowca stacji rozkłada ręce bezradnie; potem oboje kucają, by przyjrzeć się moim ziemniakom z bliska. Pociąg skręca i stacja znika mi z oczu.<br>Zasuwam okno i siadam na drewnianej ławce. Nareszcie jestem lekki i wolny. Biorę do