tylko z administracją, ale i między sobą, nie był wyposażony w domofon. Dlatego też ciągle po budynku pętały się jakieś podejrzane typy, zaś mieszkańcy parteru i niższych pięter odnajdywali pod drzwiami śpiących bezdomnych lub narkomanów.<br>Wszystkie te kłopoty nie omijały także mieszkańców lokali numer 6 i 7. O tyle jednak oni byli w lepszej sytuacji niż pozostali lokatorzy z parteru, że mogli "swój kąt" po prostu oddzielić. Najprościej byłoby wybudować w tym końcu korytarza ścianę, wstawić drzwi, tworząc tym samym oddzielne wejście do obu mieszkań. Jednak tylko z pozoru było to proste. Na wszelkie bowiem tego typu przeróbki zgody musiała udzielić administracja