że prośba - odparł podporucznik Kawiarz.<br>- Skoro tak - podporucznik Hromadko zgarnął szklanki i poczłapał do pokoju kancelaryjnego.<br>- Pan zostawi, panie poruczniku, jeszcze pan rozbije - powiedziała pani Simonow. - Ja właśnie idę z naszymi, to umyję wszystkie.<br>Pani Simonow ustawiła szklanki na tacy, wyszła na korytarz, brzęcząc delikatnie cienkim szkłem. Podporucznik Hromadko ciężko opadł na swoje krzesło, wygrzebał &lt;name type="prod"&gt;sporta&lt;/&gt; z paczki leżącej na stole i zapalił.<br>- Ja to mam szczęście - oznajmił z filozoficzną zadumą.<br>Siedzieli w milczeniu, wpatrując się w okno nieco uchylone, by wypuszczało kłęby dymu. Z okapów zwieszały się kapiące sople, śnieg gwałtownie topniał w podmuchach wiatru mokrego, ciepłego i niezdrowego jak