Mimo wieczoru włożył ciemne okulary. Przez okna sypialni wychodzące na taras słyszał brzęk kieliszków ustawianych na stole. Lekki brzęk, jak dzwonki sanek, które pamiętał z dzieciństwa. Zabawna rzecz, jak to dzieciństwo często do niego wracało. Może dlatego, że nie mieli dzieci, a tak bardzo dzieci lubił. Nie lubił ich tylko operować, za dużo go to kosztowało nerwów.<br>Wyszedł na taras. Światło padało na okrągły stół z małej lampki zawieszonej pod dachem. Kieliszki, słodycze, owoce to samo, co we wszystkich innych domach. Ta myśl, to poczucie wspólnoty z niezliczoną masą innych, obcych domów, sprawiła mu niespodziewaną radość. Jego rodzina siedziała w cieniu