sprawy zawodowe i spełnić obowiązek wobec Ojczyzny, która mnie wezwała. O godzinie 14.00 stanąłem pod bramą Wyższej Szkoły Oficerskiej im gen. Józefa Bema, i po raz pierwszy w życiu nie wiedziałem co mam ze sobą zrobić. Wchodzić, nie wchodzić, zawrócić, a może przyjść za godzinę. Serce waliło mi jak opętane, a przecież kawy nie piłem. Jeszcze nigdy tak strasznie się nie bałem. Bo tego uczucia nie można inaczej nazwać jak strach. Towarzyszy mu również poczucie bezsilności i zarazem buntu. Nasuwają się pytania - dlaczego ja? co ja tu robię? No i to przeświadczenie, że nie ma możliwości odwrotu. Ta brama to