tutaj ciągle jeszcze wrzała wyjąca rozpacz. Każdy <br>rzut okrętu wywoływał nowy wybuch. Ludzie szczepili się ze sobą. Zdawali się <br>walczyć. Stali się plątaniną rąk, nóg i łańcuchów. Tarzali się wzdłuż ławek, <br>krzyczeli, musieli krzyczeć, choć poszczególnych głosów dobywających się z rozpaczliwie <br>rozdartych ust Łukasz nie <br>mógł rozpoznać. Ale w tej opętanej ciżbie grupa sześciu czy siedmiu ludzi zachowywała <br>spokój. Uczepiona rozdygotanej ławy, siedziała otaczając człowieka skutego, <br>jak oni wszyscy, w łańcuchy. Łukasz od razu poznał Pawła. Szybko zsunął się <br>z drabiny. Przedzierał się ku niemu poprzez splątany gąszcz ludzki. Nagła radość <br>ze znalezienia przyjaciela przerodziła się w nim w gniew.<br> - Pawle