są sensowne, a przez to uznawane za racjonalne tylko wówczas, gdy uda się je odnieść w całości lub choćby tylko częściowo do istniejących już systemów. Geometrie nieeuklidesowe czy trójwartościowa logika wydają się przez to "bezsensowne" czyli irracjonalne. Wydawać by się mogło, że moc orzekania o racjonalności czy irracjonalności należy do opinii powszechnej, do zbiorowego doświadczenia. Prawo do tego, by przyjąć wyzwanie absurdu, prawo do "bycia irracjonalnym" zdaje się wobec tego przysługiwać jednostce. To prawo - ograniczane przez nacisk zbiorowości - uruchamia mechanizmy konfliktu: spycha jednostkę na margines społeczności, powoduje represje i wyobcowanie. <page nr=14> Tę obecność można, oczywiście, przemienić w wartość samą dla siebie: ten