że Jasieńko zjawia się naprawdę. Jest więc w Mickiewiczowskich balladach igranie z krainą "jak gdyby", na pograniczu wiary w istnienie niesamowitych zjawisk, i właściwie silniejsza jest nuta humoru, a kiedy autor się bawi, bardzo to pomaga. Jednak to trochę tak jak u Owidiusza w Metamorfozach. Wierzył w mitologiczne przemiany, które opisuje, choćby w dziewczynę zmieniającą się w słowika, czy nie wierzył? Trochę tak, choć sam temat zmuszał go do zawieszenia sądu. Wszystko to bardzo ładnie, ale Mickiewicz, prowincjonalny, zaściankowy, był skłonny brać opowieści gminu dosłownie i był zabobonny, jak można odczytać z Dziadów. A ja sam, kocioł garnkowi przyganiał, czyż nie