Wprowadził w ten sposób - jakże, chciałoby się rzec, nieromantycznie! - Szekspira w zacny krąg mieszczan statecznych i cieszących się poparciem arystokracji, tworzących kulturę epoki. Podobnie romantycy jenajscy postępowali już wcześniej, przystosowując życiorysy artystów niemieckich do rangi własnej tradycji; najbardziej charakterystycznym przykładem - kształtowana przez nich biografia Albrechta Dürera, w której z lubością opisywanym elementem były mieszczańskie cnoty nie tylko twórcy, lecz także wymienianych kolejno postaci z jego rodziny.<br>Zabiegi te miały na celu przydanie godności osobie artysty. Jeśli wtedy otaczany był szacunkiem - należy mu się i po latach. Wobec Szekspira było to tym ważniejsze, iż Schlegel wyraźnie bronił go przed upowszechnioną opinią, że