spółczesnej (...) Pensjonarka (...) nie miała nocnego życia prywatnego, a twarda publiczność dziewczyny łączyła ją z Europą, z Ameryką, z Hitlerem, Mussolinim i Stalinem, z obozami pracy, z chorągiwą (...) Przy tapczanie mały stolik (...), na oknie - scyzoryk, tanie wieczne pióro za sześć złotych, jabłko, program zawodów, fotografia Freda Astaire i Ginger Rogers, paczka opiumowanych papierosów, szczoteczka do zębów, tenisowy pantofel, a w nim kwiat, goździk (...) Jakże skromnie, a jak mocno!"</> (F 145-146) Aby uwolnić się od sportowo-kolektywnie-erotycznego czaru nowoczesności, którym promieniuje pokój (a raczej przedpokój!) pensjonarki, bohater kazi go, łapiąc muchę, obrywając jej kończyny i dokładając - jak sam podkreśla - do kwiatu