a zwłaszcza przeciwległy, pełne były czarnych otworów grot - gdy coś ostrzegło go, że zanim jeszcze zrozumiał, na powrót runął na <orig>ostrokończyste</> kamienie i został tak, z rozłożonymi rękami. Padł nań lekki, rzucony z wysoka cień <page nr=182> w narastającym huczeniu, które przybierało monotonnie, ogarniając wszystkie rejestry, od syku aż po basowe nuty, opłynął go czarny bezkształtny kłąb. Powinien był może zamknąć oczy, ale nie zrobił tego. Ostatnią jego myślą było, czy aby ów aparacik, wszyty w kombinezon, nie ucierpiał od gwałtownego upadku. Potem pogrążył się w bezwładzie, który sam sobie chyba nakazał. I gałkami oczu nie poruszał, a jednak widział, jak mrowiąca się