przeżyciem. <br>Elity postkomunistyczne z łatwością przyjęły kanony kultury liberalnej, bo zasada, by problemy etyki i religii eliminować z życia społecznego, była bardzo wygodna dla ludzi o ubrudzonych rękach i niezbyt czystych sumieniach. Ale podobną wizję życia społecznego przyjęła spora część elit solidarnościowych. Bardzo szeroko zaczęły ją rozpowszechniać media. Część byłych opozycjonistów uwiodło progresywne myślenie - taki jest świat współczesny i nie można nie iść z postępem; część czuła się chyba zmęczona i uznała, że czas ideowości oraz ofiarności się skończył i teraz można konsumować zwycięstwo. Określenie "etos solidarności" w krótkim czasie stało się pogardliwym epitetem. Dość powszechnie uważano, że mechanizmy wolnego rynku