za Sarnią, od Suwałk dzieliło ponad trzydzieści pięć z okładem.<br>Chorych woziło się wozem w drabinki wymoszczone półkoszkami w konie pod duhą, albo saniami, lecz kiedyś, kiedy istniały jeszcze prawdziwe zimy - bywało puchu nasypie równo z kominami - Sarnią odcinało od świata. I Marta pomagała cierpiącym według sumienia i umiejętności, a oprócz niezliczonych miotów cieląt, prosiąt, jagniąt i źrebaków, wielu dzieciom w Sarniej szczęśliwie zawiązała pępki.<br>- Ciekawe kiedy się pokaże? - przystanęła nasłuchując Marta, ale brzmiał tylko tryl kosa i perkusja dzięcioła.<br>- Kto?<br> - Płowy.<br>- Myślałam, że pozostał w domu.<br>- Oczywiście pozostał.<br>Płowy, kundel postury basiora, przypominał szkielet obciągnięty sparszywiałą skórą, gdy kilka lat