i surowy, a jednocześnie niezwykle wymowny wielością<br>zawartych w sobie symboli. Dwa równoległe ciągi białego muru,<br>przecięte jak szata<br>modlitewna czarnym pasem, tworzą jakby umowną przestrzeń Umschlagplatzu.<br>Na jego teren prowadzi wejście zwieńczone macewą, tablicą<br>nagrobną z ciemnego<br>kamienia wypełnionego bogatym reliefem ukazującym strzaskany kataklizmem<br>las. Wewnątrz, na drugim murze, oprócz wspomnianych już tablic<br>kommemoratywnych wyryto 400 imion, jakich używali ludzie<br>wywożeni stąd właśnie na zagładę.<br>W centralnej części ten wewnętrzny mur rozdziela pęknięcie -<br>szrama, pozwalającaspojrzeć w głąb terenu. Tam na wolnej<br>przestrzeni wznosi się dąb<br>- symbol nadziei.<br> Pomnik zaprojektowany przez Hannę Szmalenberg i Władysława Klamerusa<br>stanął w miejscu pierwotnej tablicy