oni jakiejś kompensacji. Choć przez trzy czwarte roku panuje w Estonii jesienny zmrok i chociaż razem z Węgrami jesteśmy w czołówce pod względem liczby samobójstw, to tak naprawdę w głębi duszy jesteśmy optymistami. Kto czytał Alberta Camusa, wie, o jaki optymizm tu chodzi - jest to rozpaczliwy optymizm człowieka absurdu. To optymizm, który usiłuje przystosować się do najbardziej niemożliwych warunków, aby cierpliwie zaczekać na okazję do samourzeczywistnienia i wolności do tego, by działać i istnieć samodzielnie. <br>Tak jak Polacy ze swoją szlachetną i królewską przeszłością, którą przekładali na szlachetne pragnienie wolności, tak też - choć z doświadczeniem młodego państwa - Estończycy nosili w sobie