jej pomocą odkrył na Księżycu góry. Jego szlachetną twarz oglądałem na obrazkach obróconą raz w prawo, raz w lewo, ale były to figle błędnego kliszowania, o czym już wtedy coś niecoś wiedziałem. Przyglądałem się jej z lubością tyle razy, że nie sposób było z miejsca nie poznać, gdy zobaczyłem żywy oryginał.<br>&lt;page nr=17&gt; Słonie zachodzą od flanki, powiedział spotkawszy moje spojrzenie.<br>Nie pamiętam, w którym to roku było? Tym podchwytliwym, maskowanym udawaną wątpliwością pytaniem pedagoga, obliczonym na ambicję niedorostka, powitał mnie, sondując stopień mojej niewiedzy. A przecież chronologia była moim najsłabszym miejscem, do którego, jak do stopy Achillesa, przylepił się jakiś wodoodporny listek