a także w sprawach spychanych na nią przez Rottweilera. Pozornie opanowana, rzeczowa, wewnętrznie nic się nie zmieniła. Każdego rana wchodzi w skórę innej osoby i ją samą zdumiewają cechy jakich do niedawna nawet u siebie nie podejrzewała. Lecz te metamorfozy kosztują. Po wielogodzinnym napięciu, około północy pada na tapczan gdzie osaczają sprawy firmy, córki, własnej nauki i najgorsza z nich: kruchość wynajętego dachu nad głową. Dotychczas gorszy czy lepszy, ten dach wydawał się pewny. Teraz nie. Już nawet nie stara się racjonalnie doznania tłumaczyć. Jest. Stale obecne. Ćmi jak bolący ząb.<br>- Tylko tak dalej, a za kilka miesięcy masz awans pewny